يكي از زيباترين و مشكل‌ترين انواع شنا است كه در اكثر مسابقات معتبر جزو پر بيننده‌ترين انواع شناست. در حالي كه ديگر انواع شنا توسط مبتديان به راحتي انجام مي‌شود، پروانه نياز به تكنيك مناسب دارد تا صورت گيرد. بسياري از نوآموزان پروانه را سخت‌ترين نوع شنا مي‌دانند. در اين نوع شنا حركت پاها مانند حركت دلفين در آب است و از كمر آغاز مي‌شود دستها نيز بطور هم‌زمان و از طرفين به سمت جلو پرتاب مي‌شود و و هم‌زمان با اين عمل سر از آب بيرون امده و هواگيري انجام مي‌شود.

تاريخچه

اين شنا درسال‌هاي ۱۹۳۰ از تحول شناي قورباغه سنتي بوجود آمد. در سال ۱۹۵۶اين شنا به طور رسمي وارد مسابقات المپيك شد. اولين مرحله تحول شناي قورباغه ابداع مرحله خروج دست از آب بود كه بطور چشمگيري سرعت شناگر را از طريق كاهش نيروهاي مقاوم، بدون نقص قوانين شناي آن زمان، افزايش داد. بلافاصله پس از آن، شيوه پا زدن دلفين كه ماهي با هوش درياهاست ابداع شد، كه درآن هر دو پا به جاي حركت در صفحه افقي در شناي قورباغه در صفحه عمودي و به طور همزمان حركت مي‌كردند كه اين روش، خود سهم زيادي در كسب سرعت بيشتر نسبت به شناي قورباغه داشت.

فنون و مهارت‌ها

استارت پروانه

استارت پروانه، شبيه به استارت كرال سينه است.

وضعيت بدن

وضعيت بدن درشناي پروانه از بعضي لحاظ به كرال سينه شباهت دارد با اين تفاوت كه حركت دست‌ها و پاها تك تك انجام نمي‌شوند بلكه هر دو دست با هم و هر دو پا با هم حركت را انجام مي‌دهند. شناگر به شكم روي آب قرارمي گيرد و سعي مي‌كند نيروي مقاوم را با پايين گرفتن سر، بالا بردن نسبي پاها، كاهش حركت‌هاي بدن به سمت بالا و پايين عمل كشش و خروج از آب را انجام مي‌دهند و كنترل حركت بدن درحين اجراي هر دو مرحله يا هر يك از آنها كار مشكلي است، لذا شناگر بايد سعي كند همواره در طي يك دوره كامل حركت، حالت افقي بدن خود را حفظ كند. حركت همزمان دو دست در اين شنا براي شناگر يك مزيت نيز به همراه دارد و آن اينست كه ديگر وي نگران حالت عدم تعادل يا چرخش پاي مخالف به خاطر حركت دست مخالف نمي‌باشد و درنتيجه نيروي مقاوم از اين نظر افزايش پيدا نمي‌كند.

وضعيت سر

• حركات سر كه حركت موجي بدن را موجب مي‌شود بايد آرام باشد.
• شناگر قبل از اتمام مرحله پيشران دست و زماني كه سر متمايل به بالا مي‌شود و چانه در سطح آب روبه جلو حركت مي‌كند، عمل نفس‌گيري را انجام مي‌دهد .
• همچنان كه دستها برمي‌گردند (مرحله استراحت)، سر حركت رو به پايين خود راشروع مي‌كند و حركت با ورود دستها به آب كامل مي‌شود تا اينكه بدن به حالت كشيده (خطي) درآيد.

عملكر پا

پا زدن دراين شنا درعمل شبيه پا زدن در كرال سينه است، با اين تفاوت كه دراين جا هر دو پا همزمان با هم حركت مي‌كنند، بنابر اين تعداد ضربه‌هاي پا درطي يك دور شناي پروانه به طور عمومي از كرال سينه كمتر مي‌باشد. درحالي كه بدن كشيده درسطح آب قرار دارد، باسن قدري خارج از آب قرار مي‌گيرد. دراين حالت پاها بسته و در حدود ۳۰ سانتي متر در زير آب است. هنگام به حركت درآوردن ساق پا، باسن قدري به داخل آب كشيده مي‌شود، درهمين حال به دليل خم شدن مفصل لگن خاصره، ران نيز كمي به داخل آب كشيده مي‌شود. دراين موقعيت كف پا به طرف سطح آب به حركت در مي‌آيد كه نهايتاً در قسمت پشت زانو، درمفصل زانو، زاويه ۹۰ درجه ايجاد مي‌شود، درچنين حالتي جلوي ساق پا و روي پا به طرف پايين و عقب، فشار بر آب وارد مي‌كنيم كه درنتيجه منجر به پيشروي و شناورشدن شناگر در سطح آب مي‌شود.

كرستن (kersten) اثر دو نوع ضربه دلفين را مورد بررسي قرار داد – ضربه الف: ( حداكثر عملكرد زانو- حداقل مفصل ران ) و ضربه ب: ( حداكثر عملكرد ران – حداقل عملكرد مفصل زانو ) را در مسافت ۱۰ يارد با يكديگر مقايسه كرد. وي به اين نتيجه رسيد كه اجراي كامل حركت با ضربه (الف) بود.

حداكثر حركت مفصل زانو حداقل مفصل ران = نتيجه بهتر

توجه: شناگران نبايد پاها را صاف نگاه داشته و با باسن و كمر ضربه بزنند.

• ۱- پاها در پايين‌ترين مرحله ضربه خود حدود ۶۰ سانتي متري عمق آب قرار مي‌گيرند، ولي باسن در سطح آب باقي مي‌ماند.

• ۲- پاها به طرف بالا آمده بدون اينكه شكستگي در ناحيه زانو ديده شود . اين حركت بسيار مفيدي است كه درشناگران با پاهاي قوي مشاهده مي‌شود البته در اين حركت هيچ نشانه‌اي از پيشروي وجود نخواهد داشت .

• ۳- حركت پاها در حال كشيده بودن به طرف بالا ادامه دارد و اين عمل باعث پايين رفتن باسن مي‌شود .

• ۴- قسمت بالائي پاها (ران‌ها) شروع به ضربه زدن به طرف پايين مي‌نمايد و قسمت پاييني رفتنش را به طرف بالا ادامه مي‌دهد چنين حركتي تركيبي به علت وجود شكستگي در مفصل زانو بوجود مي‌آيد .

• ۵- سرعت پايين رفتن قسمت بالائي پاها (ران‌ها) بيشتر شده و با افزايش شكستگي مفصل زانوها، پنجه، مچ و كف پا تا حدود سطح آب بالا مي‌آيد . باسن در اين حالت در پايين‌ترين سطح خود نسبت به سطح آب قرار دارد .

• ۶- زانو در اين حالت حدود ۹۰ درجه مي‌باشد و در اينجاست كه پنجه كشيده شده و آماده ضربه و حركت به طرف پايين است.

• ۷- در اين زمان با زدن ضربه نيروي پيش برنده پاها توليد مي‌شود. سرعت حركت ضربه به پايين در حدود دو برابر سرعت بالا آوردن پا است . اين در حالي است كه مفصل مچ پا كشيده شده و سرپنجه‌ها به طرف داخل متمايز گشته‌است و در اين حالت است كه اهميت مچ پاهاي كشيده شده و مفصل قابل ارتجاع و انعطاف مچ پا معلوم مي‌شود.
  

تمرين‌هاي آموزشي

1. كارآموز شناگر با در دست داشتن تخته شنا اقدام به زدن پاي دلفين مي‌كند. در ابتدا مشكل مي‌باشد اما با تكرار و تمرين كار آموز پيشرفت خود را مشاهده مي‌كند.
   

۲- در آبي كه عمق آن تا حدود كمر است در حالي كه زانوها خم و بدن به طرف جلو متمايل است قرار مي گيريم. در همين حال به طرف جلو و بالا در آب جهش مي كنيم به طوري كه ابتدا دست ها و سپس ساعد و به همين ترتيب ساير قسمت هاي بدن در آب داخل مي شود.

۳- تكرار تمرين شماره دو با اين تفاوت كه اين بار در داخل آب از روي يك مانع پرش مي نماييم. توجه داشته باشيد كه مانع با ارتفاع زياد از سطح آب قرار نداشته باشد. پس از جهش از روي مانع و فرود آمدن در داخل آب با گرفتن سر به عقب قوسي در بدن ايجاد مي كنيم تا بدن را به سطح آب هدايت كنيم. مانع مي تواند دست كشيده نفر دوم و يا چوبي باشد كه با ارتفاع حدود ۱۰ سانتي متر بالاتر از سطح آب قرار دارد.

۴- پرش از روي مانع و عبور از بين پاي فردي كه به فاصله يك متر از مانع قرار دارد.

۵- كارآموز شناگر با فرمان مربي با سرخوردن و با زدن ضربه كوچك( اول) و ضربه دوم پاي دلفين قوسي در بدن ايجاد مي كند وبعد روي خود مي ايستد.

۶- بعد از كمي پيشرفت كارآموز شناگر سعي مي كند عرض استخر را با ضربه پاي دلفين ( پروانه) طي كند. در ابتدا پيشروي ندارد ولي با اراده و همت و تلاش راحت عرض استخر را طي مي كند.

اشتباه‌هاي رايج و روش صحيح آن

اشتباه : چنانچه پا و ساق پا بيش از اندازه از آب خارج شوند.

صحيح: باسن و زانو بايد در داخل آب باشند تا بدين وسيله خميدگي كمي در ناحيه مفصل تهيگاهي ايجاد شود.

اشتباه: باسن با زانوهاي كاملاً كشيده به طرف پايين و بالا حركت كند و نشيمنگاه بيش از حد از آب خارج شود.

صحيح: زماني كه باسن در زير آب است زانو بايد در عمق بيشتري از آب قرار داشته باشد در هنگام وارد كردن ضربه توسط ساق و روي پا بر آب باسن قدري متمايل به طرف سطح آب خواهد بود.

عملكرد دست

حركت دست‌ها در شناي پروانه ( همانند وضعيت بدن و عملكرد پا) تا اندازه زيادي به حركت دست در شناي كرال سينه شباهت دارد. چون در اين شنا، مرحله كشش و مرحله بازگشت به حالت اوليه (حركت دست در خارج آب) با هر دو دست و بطور همزمان انجام مي‌گيرد، لذا پاره‌اي از حركت‌هاي اساسي دست ضرورتاً تغيير پيدا مي‌كند.

مرحله كشش

اين مرحله، دست ها( كف دست به پايين و كمي به سمت خارج) جلوتر از حد شانه و كمي دورتر از محور طولي بدن نسبت به شانه‌ها وارد آب مي‌شوند. و كف دست‌ها دو علامت سؤال را در زير آب ترسيم مي‌كنند.

ترسيم علامت سؤال در زير آب به اين طريق است كه ابتدا دست‌ها از محور مياني بدن فاصله مي‌گيرند و پس از اين كه به اندازه كافي به خارج بدن كشيده شدند بازو‌ها به طرف داخل كشيده مي‌شوند و در اين هنگام است كه آرنج‌ها خم مي‌شوند . توجه داشته باشيد كه همانند بازوها، مچ و دست پس از اين كه به اندازه كافي به خارج كشيده شدند به طرف يكديگر نزديك مي‌شوند، بطوري كه هر دو دست در حالي كه در جهت عقب و داخل و به سمت خط مياني بدن كشيده مي‌شوند از زير خط شانه‌ها عبور كرده و سرانجام به سمت خارج و بالا رفته تا حركت را در حدود ران‌ها به پايان برسانند.

نيروهاي پيش برنده توليد شده در زماني كه دست‌ها به طرف خط مياني بدن حركت مي‌كنند، معمولاً كم است و در اين مرحله نيروي بالا برنده عامل اصلي حركت است. در حركت دست‌ها به سمت عقب معمولاً نيروي كشش بوجود مي‌آيد.

مرحله بازگشت به حالت اوليه- در پايان مرحله كشش، دست به صورت مستقيم و كف دست ها به سمت داخل مي باشند. پس از اين وضعيت شناگر دست هاي خود را به سمت خارج مي چرخاند و سپس آنها را از طرفين به سمت جلو پرتاب مي كند به طوري كه همواره سعي دارد دست ها در نزديكي سطح آب عمل كنند، و در همين حال آنها را به سمت نقطه ورود به آب هدايت مي كند.

بايد توجه داشت كه ، وضعيت خميده آرنج و عمل بالا آوردن آرنج در مرحله بازگشت به حالت اوليه در شناي كرال سينه حداقل به دو دليل در شناي پروانه رعايت نمي شود:

۱- از نقطه نظر ساختار آناتوميكي چرخش مفصل شانه بدون همراهي چرخش بدن غير ممكن است .

۲- حفظ تعادل دست ها به وسيله يكديگر در حركت همزمان آنها به سمت جلو نياز به چنين حركتي را برطرف مي سازد.

تمرين هاي آموزشي

۱- در آبي كه عمق آن تا كمر مي باشد جهش دلفين مانندي انجام مي دهيم. و در اين هنگام همزمان با كشش دست ها ضربه پاي پروانه نيز زده مي شود( زانوها خم و شروع حركت پا از كمر).

۲- تكرار تمرين شماره يك با اين تفاوت كه به محض اينكه شانه ها و سر، از آب خارج شدند بلافاصله دست ها به جلو، در داخل آب فرو مي روند و در اين زمان نيز صورت مجدداً در روي آب قرار مي گيرد.

۳- كارآموز شناگر در حالي كه عمق آب تا كمر باشد، خم شده و حركت دست پروانه را انجام مي دهد.

۴- تمرين دست شناي پروانه همراه با پاي كرال سينه.

” كوتاه اما با اهميت”

توجه: انداختن دست به جلو فقط در يك لحظه كوتاه است كه نيروي وارده دست ها را به سمت جلو پرتاب مي نمايد، براي اينكه شناگر چنين عملي را انجام دهد به او مي گوييم پس از شروع پرتاب بايستي دست هايت در موقع ورود به آب شل و راحت باشد. اگر دقت كرده باشيد متوجه مي شويد كه كف دست در ابتداي خروج متمايل به بالا برده در طول طي مسير متمايل به خارج مي گردد. نقش جنبش پذيربودن مفصل شانه در چنين حركتي به خوبي نمايان مي شود و به همين دليل است كه مسئله جنبش پذيري ( بخصوص مفصل شانه) و كشش عضلات بسيار با اهميت است. حركت دست ها كه يك دايره يا سيكلي را طي مي كند بايستي بطور پيوسته و آهنگ صحيح باشد و در هيچ جا قطع نشود و حتي بعضي مواقع آهنگش متغيير ننمايد. به طور مثال: در موقع ورود دست به آب اگر حركت دست توسط شناگر كند شود وقفه ايي در كل حركت بوجود آيد باعث فروافتادن بدن در آب مي شود و اين يكي از اشتباه هاي متداول شناگرهاي مبتدي پروانه رو مي باشد. يا اينكه وقتي دست ها از خارج به آب برخورد مي نمايند بايد توسط همان آب كنترل شوند نه اينكه شناگر به عضلاتش ورود دست به آب را كنترل نمايد.

براي اينكه پاي دلفين خوب زده شود، كار آموز شناگر حتماً بايستي براي بوجود آوردن موج ابتدا از دست هايش كه در جلو مي باشد حركت( عمل و عكس العمل) را فراموش نكند يعني اول دست ها بعد سر، بعد باسن و در مرحله آخر پاها موج را بوجود مي آورند.

سومين بخش آموزش اجراي كليه حركات دست و پا و تنفس

با وجود اينكه بلند كردن سر از روي آب موجب افزايش نيروي مقاوم ميگردد و در نتيجه بر روي سرعت شناگر اثر مي گذارد، ليكن يك شناگر خوب مي تواند با تنظيم زمان مناسب  نفس گيري، اين اثر منفي را به حداقل برساند.آموزش شنا بدين منظور، نخست شناگر سعي مي كند تعداد نفس گيري هاي خود را براساس نياز فيزيولوژيكي خود به حداقل برساند، غالباً در شناهاي سرعتي، شناگر در هر دو يا سه دور كامل حركت دست يك نفس گيري و در شناي استقامتي در هر يك يا دو دور كامل حركت دست يك بار نفس گيري مي كند. سپس وي سعي مي كند با تظمين حركات، سر خود را زماني بالا بياورد كه همزمان با اجراي موفقيت آميزعمل نفس گيري ، در حداقل فاصله ممكن نسبت به سطح آب قرار گيرد. جهت رسيدن به اين هدف، سر بايد زماني بالا بيايد كه نيمي از مرحله كشش انجام شده باشد و شانه ها با اجراي حركت دست ها و همزمان با انجام ضربه دوم پاها به بالا كشيده شده و دهان از آب خارج گردد. هر گونه حركت اضافي ناشي از بالا كشيدن سر، موجب فرو رفتن پاها در آب و ايجاد نيروي مقاوم خواهد شد. با انجام اين عمل، شناگر هوا را بدرون مجاري تنفسي خود فرستاده و بي درنگ سر را بين دو دست به درون آب فرو مي برد، در همين زمان است كه دست ها با تاب دادن( پرتاب كردن) از خط مياني شانه ها درهوا گذشته و براي ورود به آب به سمت جلو فرستاده مي شوند.

به طور كلي با هر حركت دست در شناي پروانه دوبار پاي پروانه زده مي شود. اولين حركت پا به سمت پايين وعقب موقعي انجام مي شود كه كف دست ها از روي آب به داخل آب فرورفته و آب را به طرفين مي كشد و دومين حركت پا نيز هنگامي صورت مي گيرد كه دست ها در مرحله فشار قرار داشته و به طرف يكديگر نزديك مي شوند و در واقع حركت هنگامي شروع مي شود كه مرحله فشار رو به اتمام بوده و كف دست ها از ناحيه كمر به سمت عقب بدن در حال حركت مي باشند. توجه داشته باشيد پاي اول در شناي پروانه براي راندن بدن به جلو و پاي دوم صرفاً جهت نگهداري و تكيه بدن روي آب نقش مهمي را ايفا مي نمايند. به محض ورود دست ها در آب، عمل بازدم شروع مي شود و هنگامي كه دست ها مجدداً از نزديك باسن آب را ترك مي كنند سر به عقب كشيده شده و در اين مرحله كه دم صورت مي گيرد.

نكات قابل توجه در نفس گيري:

سر درست در لحظه اي وارد آب مي گردد كه دست ها در حال پرتاب به جلو باشند . اين امر نه تنها به باقي ماندن بدن در حالت افقي كمك مي كند، بلكه باعث مي شود كه شناگر بتواند دست هاي خود را به بالا كشيده و در حركت پرتاب به جلو راحت تر عمل كنند.

لحظه نفس گيري:

اين لحظه درست در زماني است كه دست ها در حال وارد آوردن فشار به طرف ران ها بوده و چانه درون آب قرار دارد و مرحله پاياني آن زمانيست كه دست ها از آرنج به بالا كشيده شده اند.

استارت پروانه

استارت پروانه، شبيه به استارت كرال سينه است.

برگشت پروانه

در برگشت شناي پروانه نيز به مانند شناي قورباغه بايستي هر دو دست در يك زمان و در يك سطح با ديواره استخر تماس پيدا نمايند. توجه داشته باشيد كه هر دو دست همزمان و در يك ديوار استخر را لمس نمايند، در ضمن شانه ها نيز در صفحه افقي قرار داشته باشند. وقتي كه لمس كردن ديوار توسط هر دو دست به طور صحيح صورت گرفت، مسابقه دهنده به هر روشي كه خواست مي تواند مابقي برگشت خود را انجام دهد.

تمرين هاي آموزشي

۱- چهار يا پنج دست كرال سينه با يك پاي پروانه- توجه داشته باشيد كه همراه با هر نيم ستروك از كرال سينه، يك بار دم و يك بار بازدم صورت گيرد.

۲- اجراي كليه حركات شناي پروانه- توجه داشته باشيد كه اين تمرين را ابتدا در مسافت كوتاه به طول مثال ۸-۵ متر انجام دهيد و سپس به تدريج بر بعد مسافت افزوده شود.

۳- اجراي كليه حركات شناي پروانه با تاكيد بر عمل تنفس بدين معني كه با هر دست پروانه، يك بار عمل دم و بازدم صورت گيرد.

مراحل مختلف كشش دست ها، ضربه هاي پا و هواگيري در شناي پروانه

عملكرد پا در شناي پروانه

عملكرد پا در شناي پروانه ( شكل پاييني ) بسيار شبيه به عملكرد پا در شناي كرال سينه مي باشد.

كرستن (kersten ) اثر دو نوع ضربه دلفين را مورد بررسي قرار داد – ضربه الف ( حداكثر عملكرد زانو- حداقل مفصل ران ) و ضربه  ب ( حداكثر عملكرد ران – حداقل عملكرد مفصل زانو) را در مسافت 10 يارد با يكديگر مقايسه كرد . وي به اين نتيجه رسيد كه اجراي كامل حركت با ضربه ( ب) بود .

حداكثر حركت مفصل > زانو حداقل مفصل ران = نتيجه  بهتر

توجه : شناگران نبايد پاها را صاف نگاه داشته و با باسن و كمر ضربه بزنند.

1- پاها درپايين ترين مرحله  ضربه خود حدود 60 سانتي متري عمق آب قرار مي گيرند ، ولي باسن در سطح آب باقي مي ماند .

2- پاها به طرف بالا آمده بدون اينكه شكستگي در ناحيه زانو ديده شود . اين حركت بسيار مفيدي است كه درشناگران با پاهاي قوي مشاهده مي شود البته در اين حركت هيچ نشانه اي از پيشروي وجود نخواهد داشت .

3- حركت پاها در حال كشيده بودن به طرف بالا ادامه دارد و اين عمل باعث پايين رفتن باسن مي شود .

4- قسمت بالائي پاها ( ران ها ) شروع به ضربه زدن به طرف پايين مي نمايد و قسمت پاييني رفتنش را به طرف بالا ادامه مي دهد چنين حركتي تركيبي به علت وجود شكستگي در مفصل زانو بوجود مي آيد .

5- سرعت پايين رفتن قسمت بالائي پاها ( ران ها ) بيشتر شده و با افزايش شكستگي مفصل زانوها ، پنجه ، مچ و كف پا تا حدود سطح آب بالا مي آيد . باسن در اين حالت در پايين ترين سطح خود نسبت به سطح آب قرار دارد .

6- زانو در اين حالت حدود 90 درجه مي باشد و در اينجاست كه پنجه كشيده شده و آماده  ضربه و حركت به طرف پايين است.

7- در اين زمان با زدن ضربه نيروي پيش برنده پاها توليد مي شود. سرعت حركت ضربه به پايين در حدود دو برابر سرعت بالا آوردن پا است . اين در حالي است كه مفصل مچ پا كشيده شده و سرپنجه ها به طرف داخل متمايز گشته است و در اين حالت است كه اهميت مچ پاهاي كشيده شده و مفصل قابل ارتجاع و انعطاف مچ پا معلوم مي شود .

تمرين هاي آموزشي

1- كار آموز شناگر با در دست داشتن تخته شنا اقدام به زدن پاي دلفين مي كند. در ابتدا مشكل مي باشد اما با تكرار و تمرين كار آموز پيشرفت خود را مشاهده مي كند.

2- در آبي كه عمق آن تا حدود كمر است در حالي كه زانوها خم و بدن به طرف جلو متمايل است قرار مي گيريم. در همين حال به طرف جلو و بالا در آب جهش مي كنيم به طوري كه ابتدا دست ها و سپس ساعد و به همين ترتيب ساير قسمت هاي بدن در آب داخل مي شود.

3- تكرار تمرين شماره دو با اين تفاوت كه اين بار در داخل آب از روي يك مانع پرش مي نماييم. توجه داشته باشيد كه مانع با ارتفاع زياد از سطح آب قرار نداشته باشد. پس از جهش از روي مانع و فرود آمدن در داخل آب با گرفتن سر به عقب قوسي در بدن ايجاد مي كنيم تا بدن را به سطح آب هدايت كنيم.آموزش شنا مانع مي تواند دست كشيده نفر دوم و يا چوبي باشد كه با ارتفاع حدود 10 سانتي متر بالاتر از سطح آب قرار دارد.

4- پرش از روي مانع و عبور از بين پاي فردي كه به فاصله يك متر از مانع قرار دارد.

5- كارآموز شناگر با فرمان مربي با سرخوردن و با زدن ضربه كوچك( اول) و ضربه دوم پاي دلفين قوسي در بدن ايجاد مي كند وبعد روي خود مي ايستد.

6- بعد از كمي پيشرفت كارآموز شناگر سعي مي كند عرض استخر را با ضربه پاي دلفين ( پروانه) طي كند. در ابتدا پيشروي ندارد ولي با اراده و همت و تلاش راحت عرض استخر را طي مي كند.

اشتباه هاي رايج و روش صحيح آن

اشتباه : چنانچه پا و ساق پا بيش از اندازه از آب خارج شوند.

صحيح:

باسن و زانو بايد در داخل آب باشند تا بدين وسيله خميدگي كمي در ناحيه مفصل تهيگاهي ايجاد شود. اشتباه: چنانچه باسن با زانوهاي كاملاً كشيده به طرف پايين و بالا حركت كند و نشيمنگاه بيش از حد از آب خارج شود.

صحيح:

زماني كه باسن در زير آب است زانو بايد در عمق بيشتري از آب قرار داشته باشد در هنگام وارد كردن ضربه توسط ساق و روي پا بر آب باسن قدري متمايل به طرف سطح آب خواهد بود.